„Żyłem więc z dnia na dzień, nie znając innej ciągłości, jak moje ja, ja, ja. Z dnia na dzień kobiety, z dnia na dzień cnota lub występek, z dnia na dzień jak psy, ale ja sam co dzień wytrwale na posterunku. W ten sposób posuwałem się po powierzchni życia, w słowach niejako, nigdy naprawdę. Wszystkie te książki nie całkiem przeczytane, ci przyjaciele nie całkiem kochani, te miasta nie całkiem zwiedzane, te kobiety nie całkiem posiadane. Wykonywałem gesty z nudy lub z roztargnienia. Istoty szły, chciały się uczepić, ale nie było nic i to było nieszczęście. Dla nich. Jeśli idzie bowiem o mnie, zapominałem. Pamiętam zawsze tylko o sobie samym. Powoli jednak pamięć mi wracała, lub raczej ja wracałem do niej i znalazłem wspomnienie, które na mnie czekało” A. Camus „Upadek”
Z dwójki małych kotków, które ktoś podrzucił pod furtkę na kolumbijskiej działce, pozostał tylko jeden. La gata. Piętnaście miesięcy temu była za mała, aby dało się z pewnością określić płeć, ale tak jej z oczu patrzyło, że byłem pewien, że to kotka. Wyrosła, trochę zdziczała, ale gdy podjechałem pod dom i zawołałem kici kici, wybiegła spod podwozia zdezelowanego samochodu i zamiauczała dokładnie w taki sam sposób, kiedy po raz pierwszy usłyszałem ją owego wrześniowego poranka, dwa tysiące czternastego roku.
„Bladym świtem obudziło mnie rozdzierające ciszę kocie zawodzenie. Wyszedłem zdziwiony przed dom. Na prowadzącej do drzwi ścieżce poruszały się dwa maleńkie stworzenia. Jedno czarne, drugie białe. Podszedłem bliżej i wziąłem je na ręce. Momentalnie ucichły, jakbym nacisnął na ich brzuszkach niewidzialny dla mnie pstryczek, potem wtuliły się we mnie ufnie, głośno pomrukując. Zaniosłem je do kuchni, sięgnąłem do szafki i otworzyłem puszkę z tuńczykiem. Kotki błyskawicznie do niej podbiegły i w minutę wyjadły całą jej zawartość. Gdy ukazało się puste dno, zabrudzone łebki uniosły się w górę i ponownie zaczęły przeraźliwie miauczeć. Krzątałem się po kuchni, nie do końca rozbudzony, z rosnącym zadziwieniem, skąd komuś przyszło do głowy zostawić pod bramą dwa koty. Może ktoś widział, jak dokarmiam tamte?
Ugotowałem jajka, podgrzałem kukurydziane placki, zagotowałem wodę na kawę i starając się ignorować przeszywające ciszę kocie odgłosy, zjadłem śniadanie. Kiedy już zapełniłem żołądek i połknąłem pigułki, wróciłem na patio i położyłem się z kotkami na hamaku. Rozłożyły mi się na piersi. Patrzyły na mnie swoimi szeroko otwartymi oczami w sposób tak naturalny i ufny, że aż trudno było uwierzyć, że zaledwie w godzinę zaskarbiłem sobie takie przywiązanie. Wystarczyła puszka tuńczyka?
Kotki bawiły się przez chwilę rudą brodą, po czym przymknęły oczy i rozcapierzając swoje pazurki, całkowicie oddały się pomrukiwaniu. Zaplątałem palce w ciepłe futerka. Odniosłem wrażenie, że coś przeze mnie przepływa. Dosłownie fizycznie czułem przenikającą mnie, wibrującą energię – rozleniwiającą, łagodzącą ból, wyciągającą chorobę, otwierającą mnie na nadchodzący, płytki sen. Sen, w którym sam byłem kotem, czarnym dachowcem, porozumiewającym się ze światem jedynie mruczeniem, tuptaniem i spojrzeniem. Takim, w którym można zamknąć cały świat”. (fragment książki „Sen Powrotu”, która ukaże się w marcu)