Sen Powrotu

„Nie oskarżam się w sposób prostacki, bijąc się w piersi. (…) Mnożę odcienie i dygresje, przystosowuję swą mowę do słuchacza, naprowadzam go, żeby mnie prześcignął. Mieszam to, co mnie dotyczy i to, co odnosi się do innych. Biorę wspólne rysy, doświadczenia, których doznaliśmy razem, słabości, które podzielamy, konwenans człowieka dzisiejszego wreszcie, grasującego we mnie i w innych. Z tego klecę portret wszystkich i nikogo. Słowem, klecę maskę, dość podobną do masek karnawałowych, wiernych i uproszczonych zarazem, na widok których powiada się: proszę, tego już spotkałem. Kiedy portret jest skończony, jak w dzisiejszy wieczór, pokazuję go ze strapieniem: niestety, taki jestem.” A. Camus Upadek

cropped-Sen-powrotu.jpg

Chciałbym poinformować wszystkich zainteresowanych, że można już kupić moją nową książkę pt. „Sen powrotu”. Książka powstała na kanwie mojego poprzedniego wyjazdu, ale miałbym trudności z napisaniem, o czym właściwie ona jest, co przedstawia, czego dotyczy. To znaczy, oczywiście wiem, o czym jest dla mnie. Miałem przecież pewne intencje, obrazy i najróżniejsze myśli w głowie, które z mniej bądź bardziej racjonalnych względów domagały się przelania na papier. Najprościej byłoby napisać, że Sen Powrotu to bajka o podróży. I o szukaniu baśni. 

Chciałbym nadmienić, że tym razem prawie zupełnie zrezygnowałem z dodawania tak zwanych „informacji kontekstowych”, opisujących zwyczaje, kulturę, czy jakiekolwiek cechy charakterystyczne odwiedzanych przeze mnie krajów, regionów, czy miast. W przypadku pisania „Powidoków” wydawało mi się, że te „dodatkowe” informacje wzbogacą lekturę, tym bardziej, że brak tego typu treści był częstym zarzutem osób czytających „Makaron w sakwach”, w której to książce w zasadzie przedstawiłem jedynie trud samej drogi, bycie w drodze, albo inaczej – moją intencją i zamierzeniem było coś podobnego przedstawić.

Przy pisaniu „Powidoków” często korzystałem z twórczości innych autorów. Cytowałem, bądź parafrazowałem treści, które w bardziej „naukowy” sposób przedstawiały pewne zdarzenia, bądź opisywane przeze mnie sytuacje. Starałem się wymienić wszystkie źródła w bibliografii, niemniej jednak, pewna rzecz mi umknęła. Przeglądając jakiś czas temu Powidoki”, natknąłem się na zdanie: „Sparaliżowana, zbyt nasycona odmiennymi i konkurencyjnymi przekazami tożsamość nie miała ani chwili wytchnienia, a przy tym nie mogła odwołać się do pewności doświadczenia”. W mojej książce, zdanie to nie jest napisane w cudzysłowie, a powinno być, gdyż w zasadzie jest prawie identyczne z fragmentem tekstu Wojciecha Burszty pt „Tożsamość narracyjna w dobie ekranu”. Co więcej, pozycja ta nie została przeze mnie wymieniona w bibliografii. Rzecz przeoczyłem i jest mi z tym bardzo głupio, gdyż absolutnie nie chciałem się podpierać cytatem w sposób „nieujawniony”, autora cenię i publicznie tutaj przepraszam, jak również wszystkie inne osoby, które tym fragmentem mogłem wprowadzić w błąd.

W przypadku Snu powrotu” starałem się podobnego lapsusu nie popełnić, choć oczywiście również korzystałem z dorobku innych autorów. Na pewno da się łatwo wyłapać nawiązania do książek tych z pisarzy, których sam lubię i których twórczość jest mi bliska, wymieniając choćby Myśliwskiego, Mrożka, Bieńczyka, czy Maraiego.

Książkę zacząłem pisać będąc w drodze i zakończyłem ją, również przebywając poza domem. Dziękuję Andrzejowi za udostępnienie mi spokojnego miejsca w Poznaniu, księdzu Józkowi„ za możliwość przebywania na Bocas del Toro, Michałowi i jego żonie Zaidzie za gościnę w Panamie, Ani za ogromną dla mnie cierpliwość i ciepło, Sylwii za porady, cenne uwagi i nazywanie tego, na co sam nie mogłem znaleźć słowa, Agnieszce za korektę i wreszcie mojej mamie – za wszystko.

I Tobie też, najmocniej i najbardziej, bo przecież bez Ciebie, ani sama podróż, ani tym bardziej ta książka, która się z owej podróży zrodziła, nigdy by się nie wyśniła.

Wszystkim chętnym do zapoznania się ze „Snem powrotu” życzę zaczytania.

sen powrotu